Οι διαταραχές λόγου και ομιλίας αποτελούν ένα ευρύ φάσμα διαταραχών, που με την σωστή και έγκαιρη παρέμβαση από έναν ειδικό, μπορούν να αποκατασταθούν και το παιδί να ανταποκριθεί γλωσσικά στο αναπτυξιακό στάδιο της χρονολογικής του ηλικίας. Για ένα γονέα ωστόσο, η διαδικασία αυτή μπορεί να είναι αποκαρδιωτική.
“Υπάρχουν πολλές διαφορετικές διαταραχές λόγου και έτσι δε μπορώ να μιλήσω για όλα τα παιδιά και τις οικογένειές τους, γιατί καθένα από αυτά επηρεάζεται διαφορετικά, όμως μπορώ να μιλήσω για το πώς επηρεάζει το δικό μου το παιδί και εμένα.
Έχουμε καλές και κακές μέρες. Τις καλές μέρες, ο γιός μου, 3 ετών, θα χρησιμοποιήσει λίγες λέξεις και χειρονομίες για να μας πει αυτό που θέλει και από πλευράς μου θα πρέπει να είμαι υπομονετική και ήρεμη μέχρι να καταλάβω αυτό που θέλει να πει. Όταν όμως είναι σε κακή μέρα, μπορεί να συνεχόμενες ώρες να φωνάζει και να χτυπάει ακόμα και το κεφάλι του στο πάτωμα, να πετάει πράγματα, φωνάζοντας. Τις περισσότερες φορές, δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνει όλο αυτό, γιατί δυστυχώς δε μπορεί να μου πει. Και σε αυτές τις μέρες προσπαθώ να είμαι ήρεμη και υπομονετική, χωρίς να το καταφέρνω πάντα. Ακόμα, τις κακές αυτές μέρες, για λόγους που δεν καταλαβαίνω, δείχνει να μη θέλει να χρησιμοποιήσει ούτε τις λέξεις που ξέρει και μπορεί να πει, πράγμα που με θυμώνει αφενός και αφετέρου με κάνει να νιώθω ενοχές που με θυμώνει.
Μερικές φορές στεναχωριέμαι για αυτόν που δε μπορεί να επικοινωνήσει σαν ένα τυπικό παιδάκι τριών ετών και μερικές άλλες στεναχωριέμαι για εμένα. Δε φανταζόμουν ότι η ζωή μας θα ήταν έτσι. Όταν είσαι έγκυος, δε φαντάζεσαι ότι θα πρέπει να επισκέπτεσαι τόσο συχνά ειδικούς για να καλύψεις τις ειδικές ανάγκες που έχει το παιδί σου.
Η διαταραχή στην ανάπτυξη του λόγου και της ομιλίας δημιουργεί μερικές φορές επιπλέον προβλήματα στη γενικότερη ανάπτυξη του παιδιού. Μερικές φορές, στην περίπτωση του γιου μου, φαίνεται να δυσκολεύεται να κατανοήσει όσα του λέω και λειτουργεί σαν να ‘κατεβάζει ρολά’.
Όταν ακούσαμε πρώτη φορά τη διάγνωση, σκεφτόμουν ότι μία μέρα θα ξεκινήσει ξαφνικά να μιλά. Για κάποια παιδιά μπορεί να είναι αλήθεια, για άλλα όμως όχι. Ο γιος μου, μπορεί να χρησιμοποιήσει κάποιες – λίγες – βασικές λέξεις για βασικές του ανάγκες, ωστόσο τις περισσότερες φορές προτιμά να παθαίνει ‘κρίση’ και εγώ προσπαθώ να ανακαλύψω αυτό που θέλει να πει.
Όταν πηγαίνουμε έξω, την παιδική χαρά, και συναντά άλλα παιδιά της ηλικίας του, γίνεται τόσο υπερκινητικός και έχει πολύ μεγάλη ένταση γιατί δεν ξέρει πώς να επικοινωνήσει σωστά με τα άλλα παιδιά. Γίνεται επιθετικός, αρχίζει να τα σπρώχνειγια να τραβήξει την προσοχή τους, μιασ και είναι ο μοναδικός τρόπος που γνωρίζει. Νομίζει ότι είναι παιχνίδι. Τότε τον μαλώνω γιατί το σπρώξιμο δνε είναι αποδεκτό. Τότε οι υπόλοιποι γονείς με κοιτούν με τρόπο που να λέει ‘μα τι άτακτο παιδί!’ , μόνο που δεν είναι, είναι απλά παρεξηγημένο παιδί.
Ξέρω πως έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, και ο γιος μου και εγώ, και ξέρω πως θα έχουμε ακόμα πολλές κακές μέρες αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι θα έχουμε και πολλές καλές μέρες. Και μέσα σε όλο αυτό, μαθαίνω κι εγώ καινούργια πράγματα μαζί του, μα πάνω απ’ όλα μαθαίνω να τον στηρίζω και να αγαπώ τη διαφορετικότητά του.”
Γεωργία Βορίση
Λογοπεδικός – Σύμβουλος Portage
